Gdy II wojna światowa zbliżała się ku końcowi, Japończycy znaleźli się w trudnej sytuacji. W latach 1944-45 większość ich obiektów przemysłowych została zniszczona przez aliantów, a materiały były coraz trudniejsze do sprowadzenia z powodu wojny toczącej się na morzu. Japończycy wiedzieli, że w razie inwazji aliantów nie będą w stanie wyprodukować takiej liczby tradycyjnych granatów ręcznych, jaka jest potrzebna do obrony, co doprowadziło do stworzenia Granatu Typu 4.
Projekt granatu typu 4
Biuro Techniczne Cesarskiej Japońskiej Marynarki Wojennej otrzymało zadanie zaprojektowania granatu, który mógłby być produkowany tanio i z łatwo dostępnych materiałów. Zdecydowano się na wykonanie granatu z ceramiki lub porcelany, co oznaczało, że piece używane do produkcji ceramiki przed wojną mogły zostać ponownie wykorzystane.
Rysunek liniowy granatu typu 4 (Photo Credit: US Department of Defense / Wikimedia Commons / Public Domain)
Ponieważ każdy piec był przeznaczony do produkcji innego rodzaju ceramiki, granaty różniły się kształtem, wielkością i kolorem w zależności od miejsca ich produkcji. Przeciętny rozmiar miał trzy cale średnicy, a większość z nich była opalona lub brązowa, przy czym zdarzały się granaty białe. Korpus materiału wybuchowego miał kształt kuli, która u góry przechodziła w szyjkę butelki.
Broń wybuchowa
Granat typu 4 miał zapalnik o długości pięciu sekund, na którym zaciśnięta była spłonka wybuchowa. Gumowa nasadka przykrywała go i szyjkę. Na zewnętrznym końcu lontu znajdował się skład zapałek, a wewnątrz luźny drewniany klocek z kompozycją ścierną.
Granat typu 4 (Photo Credit: Naval History & Heritage Command / Wikimedia Commons / CC BY 2.0)
Podczas detonacji granatu typu 4 powstawało bardzo mało odłamków, a materiał wybuchowy był postrzegany przede wszystkim jako broń uderzeniowa. Choć granat mógł zabić cel, rzadko to robił. Zamiast tego ogłuszał go, pozwalając użytkownikowi na dokończenie dzieła, gdy cel był obezwładniony.
Zastosowanie granatu typu 4 w walce
Pomimo stosunkowo prymitywnej konstrukcji, granaty typu 4 były szeroko rozpowszechnione w ostatnich latach II wojny światowej. Otrzymało je wiele sił frontu domowego, na wypadek inwazji aliantów na Japonię. Otrzymały je Yokusan Sonendan
, elitarna paramilitarna grupa młodzieżowa, Ochotniczy Korpus Bojowy, organizacje obrony cywilnej i grupy rezerwistów.
Granaty zostały również przekazane japońskim żołnierzom na frontach i zostały użyte w niektórych z najbardziej znanych bitew wojny na Pacyfiku, zwłaszcza w bitwach o Iwo Jimę i Okinawę. Głównym problemem granatu typu 4 było to, że jeśli przed detonacją uderzyłby w twardy obiekt inny niż cel, po prostu by się roztrzaskał.
Trzech japońskich żołnierzy wyłania się z ukrycia i poddaje się siłom amerykańskim po klęsce Japonii w bitwie o Iwo Jimę, kwiecień 1945 r. (Photo Credit: US Army /. Getty Images)
Chociaż granat typu 4 nie był bronią, która wygrała wojnę, był to sprytny sposób na wykorzystanie przez Japończyków materiałów i infrastruktury, które łatwo mieli pod ręką. Potrafili stworzyć materiały wybuchowe, które sprawdzały się w walce, i mogli je dostarczać na wystarczająco dużą skalę, aby wyposażyć zarówno swoje siły ochotnicze, jak i oddziały wojskowe.
